کد مطلب:37481 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:8

گنجینه پرسمان » اهل بيت

بنده سالهاست كه مقيد به انجام واجبات هستم. البته شايد گاهي به امور ديني بيتوجهي كرده باشم، ولي سعي در انجام آنها داشتهام و خيليها فكر ميكنند من خيلي با ايمان هستم ولي من از خودم خجالت ميكشم. بعضي افراد وقتي ميگويند برايم دعا كن يا خودشان يك دفعه به خدا برميگردند خداوند قبولشان ميكند ولي من هر چه با اخلاص دعا ميكنم فايدهاي ندارد و قبول نميشود.

سالهاست منتظر كوچكترين نشانهاي از توجهات و عنايات ائمه هستم امّا دريغ. كسي كه در اين بازار دنيا ـ كه ديگر ايمان و تعهد، خريداري ندارد ـ سعي در حفظ تعهدش دارد، چرا بايد رها شود؟ كسي كه با كوچكترين نشانه محبت، دلش آرام ميشود، چرا اينگونه مورد بيمهري قرار ميگيرد؟ مگر بيصاحب هستيم؟ يا شايد مرتكب گناهي شدهام كه مستحق چنين بيمهري هستم. يا شايد اگر توجهي به من شود مغرور ميشوم و مصلحتم چنين است. برخي دوستان با يك نيت كردن و بدون هيچ زحمتي، مرتب امام رضا(7) و... را در خواب ميبينند ولي من عليرغم تلاشي كه كردهام هرگز توفيق زيارتشان را حتي در خواب نيافتهام و از اين وضعيت خود رنج ميبرم. لطفاً مرا راهنمايي كنيد و اگر ممكن است تفألي به قرآن برايم بزنيد و نتيجهاش را برايم بنويسيد.

به ترتيب مطالبي كه در نامهتان مطرح نموده بوديد نكاتي چند را خدمتتان عرضه ميداريم: نكتة اول: اين از خصوصيات انسانهاي مؤمن و باخداست كه هر چه ديگران بيشتر از آنها تعريف كنند، خودشان در چشم خودشان كوچكتر و حقيرتر ميشوند اصولاً اين از ادعية امامان است كه خداوند چنين روحيهاي را به آنها عطا كند. دعاي مكارم الاخلاق امام سجاد (7) را كه در آخر مفاتيح آمده است حتماً مطالعه كردهايد و به اين فرازش توجه نمودهايد:

«اللّهم صَلِّ علي محمدٍ و آله و لاتَرفعني فِي النّاسِ دَرجةً اِلاّحَطَطْتَني عِندَ نَفسي مثلها و لاتُحْدِثْ ليِ عِزّاً ظاهراً اِلاّاَحْدَثْتَ ليِ ذِلَّةً باطِنَةً عِندَ نَفسي بِقَدَرِها خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست و بالا مبر در ميان مردم درجة مرا جز آنكه پست نمايي در پيش نفسم مانند آن را و ايجاد مكن براي من عزت ظاهري را جز آنكه ايجاد كني برايم خواري باطني را در پيش نفسم به همان اندازه.

اينكه انسان خود را برتر از ديگران نبيند بلكه پايينتر و پستتر ببيند (از نظر روحي) باعث رشد و كمال او خواهد شد، به شرط اينكه به دنبال اين احساس، سعي و تلاشش در بندگي و اطاعت و عبادت پروردگار افزون شود، به كم قانع نباشد، روز به روز در برابر خداوند و دستورات او تسليمتر شود، روز به روز خود را در بارگاه قدس الهي نزديكتر نمايد، هر روز پردههاي غفلت را بين خود و خدايش از ميان بردارد و يك گام به معبودش نزديكتر شود. صد البته كه در برابر هر يك گام كه بنده بردارد خداوند رئوف و مهربان ده قدم به سوي او ميآيد و توفيقاتش را افزون مينمايد و خلاصه، توفيق، توفيق به دنبال دارد.

نكته دوم: توجه داشته باشيد كه يكي از گناهان كبيره، يأس و نااميدي از رحمت الهي است و شيطان بسياري را از اين راه فريب ميدهد. چرا فكر ميكنيد گناهي بزرگ مرتكب شدهايد كه حرفتان و دعايتان به گوش هيچ كس نميرسد؟ چطور انسان ميتواند با قاطعيت بگويد من هر چه دعا ميكنم و زيارت ميخوانم و به ائمه سلام ميدهم، كوچكترين توجه و عنايتي از سوي آنها به من نميشود؟ مگر عنايت، فقط به خواب ديدن است؟ اينها خود نوعي ناشكري و يأس است و بايد خود را از اين ورطه بر حذر داشت. همين كه به قول خودتان در اين دنياي وا نفساي امروز كه فساد و تباهي و گناه، شيوعي فراوان و گسترده دارد، ضمير پاكتان به معصيت آلوده نشده، اعتقادتان نسبت به خدا و ائمه سست نشده، تعهد و تقيّدتان كمرنگ نشده و سعي در حفظ آن داريد، آيا اين خودش كم نعمت و عنايتي است؟ آيا اگر خداوند لحظهاي ما را به خودمان واگذارد و ائمه عنايتشان را از ما بردارند، در برابر نفس اماره و شيطان دروني و بيروني و هواي نفس و اين همه زرق و برقهاي مادي و لذّتهاي معصيتبار و خوشيهاي جذاب دنيا، چگونه ميتوانيم خود را حفظ كنيم و پا از جادة اطاعت و ايمان بيرون نگذاريم؟ نكته سوم: افرادي كه در ابتداي راه ميباشند، از عنايات ظاهري بيشتري بهره ميبرند و خوابهايي ميبينند. مثل بچهاي كه ميخواهد راه بيفتد، مادر دست او را ميگيرد و قدم به قدم ميبرد. ولي اگر كمي بزرگتر شد و مادر دست او را رها كرد، نبايد اين كار مادر را بيمهري تلقي كند; بلكه مادر راه رفتن را به او نشان داده و او متكي به عقل خود ميتواند ادامة راه را بپيمايد.

بعضي از دوستان شما كه فكر ميكنيد بدون زحمت و با يك نيت كردن خوابهايي ميبينند، ممكن است در ابتداي راه باشند و مصلحت در اين باشد كه خداوند اينگونه دست آنها را بگيرد; اما خداوند به شما هم نعمت عقل داده كه در پرتو چراغهاي هدايت (ائمه اطهار(:» در مسير گام برداريد و نيازي به ديدن خواب و... نباشد. در هر حال سرماية انسان بايد تعقل باشد، نه تخيل و خواب و...

نكته چهارم: اما مهمترين نكتهاي كه در پاسخ به اين سؤال توجه به آن لازم به نظر ميرسد اين است كه اولاً: برخورداري از نعمتهاي معنوي و الطاف ويژه حضرات معصومين(:) مرهون ذكر واقعي (توجه قلبي انسان به ساحت قدس ربوبي) و التزام عملي به اوامر و نواهي باريتعالي ميباشد. چنانچه از سؤال برميآيد شما خواهر عزيز در صدد اطاعت و بندگي خداي سبحان ميباشيد، لكن بايد متوجه اين مسئله نيز باشيد كه شناخت وظيفه گام اولي است كه سالك الي الله بايد بردارد. عبادت و بندگي منهاي بصيرت و شناخت، رهرو را به سرمنزل مقصود نميرساند.

ثانياً: بايد توجه داشت همين كه شما موفق به توسل به ائمه (:) و خواندن دعا ميباشيد، خود نشانة توجه و عنايت پروردگار متعال و حضرات معصومين ميباشد. چنانچه معروف است: زير هر لبيك تو لبيكهاست يعني همين كه موفق به گفتن لبيك شدي، علامت اين است كه خداي سبحان دعاي تو را مستجاب نموده و پاسخ مثبت به تو داده است.

ثالثاً: با توجه به اينكه اگر كسي از روي حقيقت خدا را بخواند، خداي سبحان حتماً او را اجابت مينمايد، چنانچه در آية 60 سورة غافر ميفرمايد: «ادعوني استجب لكم»; بنابراين اگر خدا را با نيت خالص خوانديم و شرايط استجابت دعا فراهم بود، ولي در ظاهر علامتي بر اجابت نيافتيم، بايد بدانيم اجابت الهي دير يا زود تحقق پيدا ميكند و حتي اگر در دنيا هم چنين اجابتي مشاهده نشد حتماً در آخرت نتيجة دعاهاي مستجاب نشده را خواهيم ديد. چنانچه در روايت چنين ميخوانيم كه «وقتي بنده آثار دعاي مستجاب نشدة خود را در آخرت مشاهده ميكند، آرزو مينمايد اي كاش يكي از دعاهايم نيز در دنيا مستجاب نشده بود» و هم اكنون از نتايج و آثار آن بهرهمند ميشدم. در نهايت ما هم چون شما و ساير جوانان مسلمان و مؤمن اين مرز و بوم در معرض كينههاي شيطاني و هواهاي نفساني هستيم. هر كسي بايد تمام همّ و غمش تقويت معنويت در زندگي و مبارزه با هواي نفس باشد و لحظهاي غفلت، انسان را دچار پشيماني و خسران ميكند اما با اين وجود، يك بندة مؤمن مخلص و دوستدار تكامل و پيشرفت معنوي و عاشق اهل بيت و قرآن و ولايت چرا نزد خداوند آبرو نداشته باشد يا كم داشته باشد؟ ضمناً تفأل به قرآن كريم لازم نيست. مهم اين است كه با قرائت آيات قرآن و توجه به معاني آن حتي اگر تفألي هم در ميان نباشد، دل و جان انسان آرامش ميگيرد و مخصوصاً اگر توجه كند كه هم اكنون اين خداي اوست كه با او سخن ميگويد و به خود ميبالد كه مخاطب كلام الهي واقع شده است.

«الا بذكر الله تطمئن القلوب»